Esperance - Jerramungup - Albany
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
24 Juni 2014 | Australië, Jerramungup
24062014 Esperance - Jerramungup
Omdat we vannacht naar de voetbalwedstrijden Australië - Spanje en Nedrland - Chili hebben gekeken ( voor ons om 24:00 en om 02:00 uur) zijn we deze morgen ietsje brak, maar na even rustig douchen en ontbijten gaat het weer prima.
Omdat we nu richting Albany willen maar de afstand van 480 km of zo niet in een keer willen rijden gaan we voor een tussenstop in de bekende plaats Jerramungup. Het staat op de kaart, er is een benzinestation, er is een campsite en een hotel. Dus dat moet genoeg zijn.
De route voert ons over de Great Southern Highway, die echter niet zo Great blijkt te zijn. In Nederland zou het in de buurt van een B-weg komen!
Het wegdek is smal en erg ongelijk, de maximumsnelheid van 110 km per uur is eigenlijk onhaalbaar met ons busje.
Het fijne is dat over deze weg ook de grootste en zwaarste roadtrains rijden die we tot nu toe hebben gezien.
Op een parkeerplaats telde maar liefst 19 assen bij een exemplaar. In nederland zou dat betekenen dat het geheel 190 ton (!) zou mogen wegen. Onze Volkswagen Crafter weegt 3,5 ton...
Gelukkig gaan deze giganten wel zo veel mogelijk aan de kant waardoor we elkaar net kunnen passeren. Hoe ze elkaar passeren is me echter een raadsel.
Na een koffie en tankstop in wereldstad Ravensthorpe zijn we weer doorgereden.De laatste 30 kilometer kwam naast het gehobbel/gestuiter ook nog de zon in mijn ooghoek schijnen. Omdat ik al aan het rijden was sinds Esperance, en omdat Yolanda geen last heeft van zon in de ooghoek door haar supersonisch gebogen zonnebril heeft zij het overgenomen.
Dat houdt dus in dat de navigatieafdeleing dan voor mij is.
Met het idee dat een plaatsje aan een 480 kilometer lange weg uiteraard gewoon AAN de weg ligt heeft de navigator dus verder verzuimd op de kaart te kijken. Toen er dus ruim 10 meter voor een afslag een bord stond dat richting Albany haaks linksaf was (en rechtdoor ging de jungle in) waren wij enigszins verrast. Yolanda slaagde er nog wel in om de camper de hoek om te krijgen, waarna wij elkaar onze verbazing over deze situatie betuigden, en daardoor niet direct opmerkten dat ook de stad Jerramungup in een korte flits aan ons voorbij trok. Gelukkig had de stad nog een buitenwijk in de vorm van een tweede straat! En ook in Australië kom je met 4x rechtsaf op de zelfde plek als na 1x linksaf en 1x rechtsaf. En daar lag de campsite waar we heen wilden. Toch nog gevonden.
Het zag er vanaf de weg allemaal vrij nieuw en netjes uit, maar vooral ook erg stil. Bij de receptire hing een papiertje dat we bij afwezigheid moesten aanbellen. Dat dus gedaan. Na 2 minuten kwam er een man uit de woning naast de receptie gestormd die vrij duidelijk had liggen slapen. Maar ons verder heel vriendelijk inboekte. We mochten ook hier zelf bepalen waar we wilden staan. Er bleken toch nog twee andere campers te staan. Verder 20 legen cabins, en 27 lege plaatsaen voor campers. Een drukte van belang dus.
Omdat we eigenlijk geen boodschappen meer op voorraad hadden voor avondeten hadden we bedacht om maar in het hotel te gaan eten.
Met het oog op de te verwachten onverlichtheid van dit dorp zijn we om 4 uur maar vast even gaan kijken waar dat hotel dan was, al kon het nooit ver zijn.
De camping aflopend bleek aan de linkerkant een verlaten autoreparatiebedrijf te zijn, verder het politie buro (lichten uit, geen vlag, geen auto's), een onduidelijke winkel met de rolluiken half dicht (half open?). Op enige afstand zagen we nog een neonreclame "Café", maar dat zag er niet heel aantrekkelijk uit. De rechterkant van het dorp bestond uit een telefooncel, en het gezochte hotel. Dat bleek feitelijk weer een soort Roadhouse te zijn.
In het gebouw waar dan het restaurant en de bar zouden moeten zijn zagen we alleen twee grijze noodeuren, verder niets wat op een ingang leek. Bij nadere inspectie bleek de ene noodeur ook een greep aan de buitenkant te hebben, en daar konden we dus naar binnen.
En wat een aangename verrassing. We werden vriendelijk begroet, er brandde een knapperend haardvuur en het menu stond vol met goede keuzemogelijkheden.
Dus gezegd dat we om een uur of zes terug zouden komen voor het diner, en weer terug gegaan naar de camper.
Om half zeven op pad gegaan voor ons diner. Tot ons grote verbazing stond het hele restaurant vol met mensen!
Het bleek een groep van ca. 30 boeren te zijn die samen op reis waren langs andere boerderijen om kennis uit te wisselen.
De 2 man personeel van het restaurant hadden het dus even erg druk.
Maar ons eten kwam toch nog vrij vlot en was erg goed.
Omdat we te ver van elke vorm van beschaving zijn om TV te ontvangen, konden we geen voetbalsammenvattingen kijken, en zijn dus maar vroeg naar bed gegaan.
Omdat we vannacht naar de voetbalwedstrijden Australië - Spanje en Nedrland - Chili hebben gekeken ( voor ons om 24:00 en om 02:00 uur) zijn we deze morgen ietsje brak, maar na even rustig douchen en ontbijten gaat het weer prima.
Omdat we nu richting Albany willen maar de afstand van 480 km of zo niet in een keer willen rijden gaan we voor een tussenstop in de bekende plaats Jerramungup. Het staat op de kaart, er is een benzinestation, er is een campsite en een hotel. Dus dat moet genoeg zijn.
De route voert ons over de Great Southern Highway, die echter niet zo Great blijkt te zijn. In Nederland zou het in de buurt van een B-weg komen!
Het wegdek is smal en erg ongelijk, de maximumsnelheid van 110 km per uur is eigenlijk onhaalbaar met ons busje.
Het fijne is dat over deze weg ook de grootste en zwaarste roadtrains rijden die we tot nu toe hebben gezien.
Op een parkeerplaats telde maar liefst 19 assen bij een exemplaar. In nederland zou dat betekenen dat het geheel 190 ton (!) zou mogen wegen. Onze Volkswagen Crafter weegt 3,5 ton...
Gelukkig gaan deze giganten wel zo veel mogelijk aan de kant waardoor we elkaar net kunnen passeren. Hoe ze elkaar passeren is me echter een raadsel.
Na een koffie en tankstop in wereldstad Ravensthorpe zijn we weer doorgereden.De laatste 30 kilometer kwam naast het gehobbel/gestuiter ook nog de zon in mijn ooghoek schijnen. Omdat ik al aan het rijden was sinds Esperance, en omdat Yolanda geen last heeft van zon in de ooghoek door haar supersonisch gebogen zonnebril heeft zij het overgenomen.
Dat houdt dus in dat de navigatieafdeleing dan voor mij is.
Met het idee dat een plaatsje aan een 480 kilometer lange weg uiteraard gewoon AAN de weg ligt heeft de navigator dus verder verzuimd op de kaart te kijken. Toen er dus ruim 10 meter voor een afslag een bord stond dat richting Albany haaks linksaf was (en rechtdoor ging de jungle in) waren wij enigszins verrast. Yolanda slaagde er nog wel in om de camper de hoek om te krijgen, waarna wij elkaar onze verbazing over deze situatie betuigden, en daardoor niet direct opmerkten dat ook de stad Jerramungup in een korte flits aan ons voorbij trok. Gelukkig had de stad nog een buitenwijk in de vorm van een tweede straat! En ook in Australië kom je met 4x rechtsaf op de zelfde plek als na 1x linksaf en 1x rechtsaf. En daar lag de campsite waar we heen wilden. Toch nog gevonden.
Het zag er vanaf de weg allemaal vrij nieuw en netjes uit, maar vooral ook erg stil. Bij de receptire hing een papiertje dat we bij afwezigheid moesten aanbellen. Dat dus gedaan. Na 2 minuten kwam er een man uit de woning naast de receptie gestormd die vrij duidelijk had liggen slapen. Maar ons verder heel vriendelijk inboekte. We mochten ook hier zelf bepalen waar we wilden staan. Er bleken toch nog twee andere campers te staan. Verder 20 legen cabins, en 27 lege plaatsaen voor campers. Een drukte van belang dus.
Omdat we eigenlijk geen boodschappen meer op voorraad hadden voor avondeten hadden we bedacht om maar in het hotel te gaan eten.
Met het oog op de te verwachten onverlichtheid van dit dorp zijn we om 4 uur maar vast even gaan kijken waar dat hotel dan was, al kon het nooit ver zijn.
De camping aflopend bleek aan de linkerkant een verlaten autoreparatiebedrijf te zijn, verder het politie buro (lichten uit, geen vlag, geen auto's), een onduidelijke winkel met de rolluiken half dicht (half open?). Op enige afstand zagen we nog een neonreclame "Café", maar dat zag er niet heel aantrekkelijk uit. De rechterkant van het dorp bestond uit een telefooncel, en het gezochte hotel. Dat bleek feitelijk weer een soort Roadhouse te zijn.
In het gebouw waar dan het restaurant en de bar zouden moeten zijn zagen we alleen twee grijze noodeuren, verder niets wat op een ingang leek. Bij nadere inspectie bleek de ene noodeur ook een greep aan de buitenkant te hebben, en daar konden we dus naar binnen.
En wat een aangename verrassing. We werden vriendelijk begroet, er brandde een knapperend haardvuur en het menu stond vol met goede keuzemogelijkheden.
Dus gezegd dat we om een uur of zes terug zouden komen voor het diner, en weer terug gegaan naar de camper.
Om half zeven op pad gegaan voor ons diner. Tot ons grote verbazing stond het hele restaurant vol met mensen!
Het bleek een groep van ca. 30 boeren te zijn die samen op reis waren langs andere boerderijen om kennis uit te wisselen.
De 2 man personeel van het restaurant hadden het dus even erg druk.
Maar ons eten kwam toch nog vrij vlot en was erg goed.
Omdat we te ver van elke vorm van beschaving zijn om TV te ontvangen, konden we geen voetbalsammenvattingen kijken, en zijn dus maar vroeg naar bed gegaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
